بازی ها موجب افزایش اعتماد به نفس کودکان و رفع اختلالات ذهنی، حرکتی، اجتماعی و ارتباطی آن ها می شود.

بازی درمانی یکی از مهم ترین بخش های کار درمانی کودکان است که می تواند تاثیر بسزایی در کودک داشته باشد. کودک در بازی یاد می‌گیرد که چگونه یاد بگیرد، چگونه با دنیا کنار آید و از عهده وظایف زندگی برآید.

او به روش خود از مهارت‌ها و تکنیک‌های گوناگون استفاده می‌نماید تا به مشکلات فائق آید. همچنین بازی وسیله‌ای برای آشکار کردن فرآیند رشد شخصیت است.

کودک فعالانه در صدد تشکیل فردیت خود، که کم و بیش یگانه است، می‌باشد. او به آهستگی و اغلب با بی‌میلی، گاهی نیز با اشتیاق، تلاش می‌کند بر سردرگمی‌ها، پریشانی‌ها و تضادها غلبه یابد و مهارت‌های زندگی در جهان پیشرفته را کسب نماید. او در بازی خود، یک سری از نقش‌های متغیر، مخصوصا نقش مذکر یا مؤنث را برای دسترسی و نزدیکی به دنیای بزرگسالان به عهده می‌گیرد و آن را تمرین می‌کند و به تبع آن با هویت جنسی خود آشنا می‌شود. کودک در حین بازی تجربه‌های گذشته خود را تمرین می‌کند و آنها را با الگوها و ادراکات و یافته‌های جدید خود تلفیق می‌کند.

وی در هر تغییری با روابطش با جهان، به طور مستمر خود را از نو کشف می‌کند. او در حین بازی سعی می‌کند مشکلات و تضادهای خود را حل کند تا پریشانی‌ها و سردرگمی‌هایش را بیرون بیاند و در این مسیر وسایل بازی و اغلب وسایل بزرگ‌ترها را دستکاری می‌کند. بدین ترتیب، او به معنای حقیقی کلمه رشد می‌کند.